Çocuk

Haydi konuþ benimle çocuk
Kendi dilinde,
Ellerin birbirine çarparak,
Kollarýn saðda solda,
Sözde ayýplar gibi ulu orta…

O tuhaf demir kuþun uçtuðu gece
Alevler eþliðinde
Bu dünyayla alakalý hiçbir þey bilmiyordum ve yahut unuttum
Þuralarda bir nehir olacaktý o vakit
Suyu içilmez ama öldürmez
Ve yemiþler hala köklü aðaçlardan sarkan
Ben o yaprak arasý gökyüzlerde gezmiþtim.

Yüzü sivilceli kuþ bilimci
Aþkýn cenazesini kaldýrýrken
Notadan bihaber, süngerden memeli bir çýðýrtkan
Baðýrýyordu kalça çýkýðýna benzer duruþta
Minareden at beni
Ýn aþaðý tut beni.
Yapayalnýzým, öldür beni

Ben de düþündüm bunu çocuk;
Ben olmasaydým yoksullar kim bilir ne halde olurdu
Kobalt mavisi olmasaydý ilk gördüðüm renk
Hiçliðin içinde salýnýmým diðer yönde olsa ne olurdu
Düþündükçe uzaklaþýyor ana kara
Bir ejder kadar sýcak soluklar
Ben de bilmiyorum çocuk
Ýnsanlar aradýklarý için mi bulurlar lanetlerini

Sana temiz bir kaðýt vermek isterdim
Ama beyaz doðrular kadar kirli
Bitmeyen bir kalem vermek isterdim
Düzensiz, þekilsiz , sen gibi þiirlerini yazman için
Okunmayacak satýrlarýna acýmaktan korktum
Elim gitmedi

Yeryüzü cennetlerini parmak þýklatmayla kuran kadýnlarýn
Orkalarýn yüzgeçlerine patik örmeye kalkan çocuklarýn
Lunaparklardan þen kahkahalarý toplayan istifçilerin
Çið tanelerindeki evrenlere gidebilen gemiler inþa edenlerin
Ýyi kelimesinin her dilcesini tek nefeste söyleyenlerin
Iþýksýz yolculuklarla topraðýna inmesini diledim çocuk
Bir tek dilemeyi hatýrlýyorum
Bir de sevmeyi,
Sen de sev çocuk
Herhangi bir þeyi.

14.01.2023
Serpil ÞEN

Sosyal Medyada Paylaşın: