Sökülmüþ yüreðimi dikiyor kadýnlar, ellerinde sevda kýnasý Kimsesiz ovalarýmda düþlerin çadýrýný yýkmakta rüzgârlar Avare bir yaðmur duasý var insanlarýn çaresiz dillerinde Umutlarýn kanlý panayýrlarýnda insanlar hep fýrtýna biçiyor
Sokulsam kendi yüreðime yine, kapatsam hayatýn kapýsýný Arada bir sesini duysam aþkýn, sorgulasam asi tutkularýný Sevinçlerim olsa yeniden, anlatsam bir çýrpýda arzularýmý Kanatlarýmda vakitsiz aðrýlar, bu mevsim de aþk üþüyor
Dilimde acý bir haykýrýþ, yalancý sahnelerde hep ayný oyun Kayýp ve sarý sularda sevgiye kürek çekiyor kimliksiz insanlar Çoðul yangýnlarýn ormanlarýný söndüremiyor biçare nefesim Acýlarýn coðrafyasýnda yamyamlar kendi türünü bölüþüyor
Kýrýk bir þarký þimdi hayat dilimde, umut yarýsý küflü ekmek Yorgun yüreðimin koyaklarýnda geceler aþk bakýþlý bir kadýn Sevgi ekiyorum her sabah çöllere, hýzla akar iken þu ömür Gönlümün kýraç yollarýndan her sabah gözlerin gelip geçiyor
Selahattin YETGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Labirent Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.