Vazgeçilmez bir yolun bekçisiyiz hepimiz yürüdüðümüz bu hayat yolunda,belki tanýyoruz birbirimizi belkide kýrgýnýz birbirimize aslýnda sevmiyoruz birbirimizi sadece evcilik oynar gibi zevk alýyoruz birbirimizi kandýrmaktan oyalamaktan býkmýyoruz.ve ayný yolda caným lý cicimli konuþarak yediðimiz yemeði hatta kaþýðý çatalý bile içtiðimiz çorbayý bile paylaþmaktan korkuyoruz.ayný sofranýn etrafýnda karnýný doyurmaya çalýþan kurtlardan farkýmýz kalmýyor.kendimizi birbirimize düþman belliyerek birbirimizi ellemeye bellemeye çalýþýyoruz.herkez herkezi kullanýyor kullaným tarihi geçmeden birbirimizi atmak ne kelime birbirimizi yerin dibine sokuyoruz tanýmak istemiyoruz birbirimizi yani tahammül denen þey olmayacakta.denizlerin dalgalarýndan korkup kendimizi sularýn altýna gömen canlýlardan farkýmýz kalmýyor.iyi günün ve kötü günün dostu bile olamýyoruz bu kadar basitiz iþte ne olursa olsun yüzümüzün kýzarmýyor her yanýmýzý ibneleþmiþ ruhlar sarmýþken, bizler halen mutluluk arýyoruz saðýmýz da solumuzda biraz kendimizi anlamaya dinlemeye çalýþalým kendi kendimizle konuþurken biraz dikkati kendimize verirsek Bizi kurtaran tek þeyin kendimiz olacaðýný anlayacaðýz yada anlamadan geberip gideceðiz. (Mustafa devetaþ)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Suskun sözler 999 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.