Miþli geçmiþ zamanlarýn,Çýngýraklý yýlanlarý sokardý fikrimizi Ýliklerimize kadar ýslanmayý marifet bilir,sonra yaðmura küserdik Ýspanyol paça pantollarýn üstüne çekerdik trovalta ceketlerimizi Foo’llerimizi uzun býrakýr sakallarýmýzý ucundan keserdik
Her bayram çocuk olurduk,toplardýk þekerlerimizi Deterjandan köpükler üretir,gökyüzüne üflerdik Kavga ederdik ama yinede paylaþamazdýk misketlerimizi Kimimiz Aliydi,kimimiz Ahmet,kimimimizde Mehmet’tik
Sevgilinin beyaz mendiliyle yollardýk askere neferlerimizi Biz sevdik mi en beyazýndan severdik Kimsecikler bilmezdi toz pembe hayallerimizi Sýrlarýmýzý gölgemizden bile gizlerdik
Üzüm baðlarýmýz vardý,menekþe kokularý kaplardý mahallemizi Ýstasyondan ilk kalkan geniþ vagonlu kara trene binerdik Dillerden düþürmezdik hasret kokan türkülerimizi Hava kararmadan baba ocaðýna dönerdik
Laf söyletmezdik atamýza bilirdik tarihimizi Yerli malý haftasýnda,yerli çörekler yerdik Þükrederdik her yemekten sonra açardýkta ellerimizi Gece uyumadan yaratandan af dilerdik
Toprak kokardý tenimiz,alnýmýzda güneþin izi Sigaramýzý harmanlarda içerdik Kimse kötü bilmezdi bizi Yollardan alnýmýz ak geçerdik
Ve biz baðrýmýza basardýk sevdiðimizi Bir karýncayý bile incitemezdik Odamýzda annemizin çeyizi Kendi söküðümüzü kendimiz dikerdik
Belkide buna borçluyuz bu yaþta gençliðimizi Size kucak kucak nasihat getirdik Sakýn yabana atmayýn öðütlerimizi Biz ömrün kýymetini bildik Sosyal Medyada Paylaşın:
volkan aydemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.