Emanet Kuyu

Kavil üzereydi bekleyiþim,
Çýkar beni bu kuyudan, vaktidir
Yoksa kapatýldýðýmý düþünürüm.

Yerim dar,
Çamura biçim verildiðinden beri ayaktayým.
Yorgun ve uyuþmuþum.
Göz kapaklarýmýn çarmýhý bile çürüdü.
Ya kapatayým, ya da biraz sana bakayým.

Habil’in kanýdýr alnýmda kuruyan pýhtý,
Adak deðil.
Kabilin göz pýnarlarýnda yýkanacak,
Aðzýmda ab-ý hayat emanettir,
Susuzum, içmeden çýkar.

Asýrlar süren bekleyiþimde,
Kýsrak toynaklarýnýn sesleriyle yetindim.
Yeleleri, beklemeyen süvariler okþasýn
Çýkar beni.
Ben toprak kokan göðsüme,
Senin saçlarýný sereceðim.

Kavil üzereydi bekleyiþim,
Üç vaktin üçü de doldu.
Bu bekleyiþe kýyamet ertelendi.
Çýkar beni,
Ne bu kuyu benim, ne de ben Yusuf’um

Sosyal Medyada Paylaşın: