Senin
Göðsünde karanfiller eskirken
Dalganýn suretinden
Toplayýp getirdiðim maviyle
Ben düþ/tüm
D/iline
Kimse
Kibrinden bir damla su býrakmazken
Mahcubiyet çölüne
Bir düþün ezgisiydi
Dudaðýmda kalan
Sözcüklerin nefes/sizliði
Ki:
Aþk ve umut demiþti
Tarih ötesinden yalnýzca
Aþký sana
Umudu bedenime sýðmayan ölüme giydirirken
Yinede
Hep
Kendi k/özünde daðlanýyordu
Aþka sarýlan umut
Ölümün sonsuzluðuna dek
Oysa
Vurulmak gerekmiyordu
Ölmek için
Hissetmek için acýyý kanamak
Ve sevmek için
Ýðne deliðinde oyalanmak
Zaman hep þimdiyken......
Taylan