Yalnızlığın Hikayesi

Her þey aniden oldu.
Hiç beklemediðim anda yok oldu sevdiklerim.
Kanatlarým kýrýk uçmaya yelteniyorum olmuyor .
Sargýlar kapatmýyor.
Merhemler iyileþtirmiyor kanayan yaralarýmý.
Islak bir kaldýrýmda susturmaya çalýþýyorum sol yanýmdaki bütün feryatlarý.
Yaðmur yaðýyor üstüme ve gözlerim de eþlik ediyor yaðýyor kederlerimin üstüne üstüne.
Nefes almak bile aðýr geliyor biliyor musun? Nefes almaya bile takatim kalmadý hani günah sayýlmasa þimdi yatardým topraðýn þefkatli kollarý arasýna.

Son zamanlarda yorgunluðum da suskunluðum da daha çok artýyor.

Deðiþtim bi hayli gidenlerden sonra. Deðiþtim deðmeyenleri hayatýmdan attýktan sonra. Ýçimdeki yangýn öyle fazlaki
artýk caným yanmaz olmuþ.
Alýþmýþým iþte be can..
Alýþtýrmýþlar...
Acýlara gark olmuþum çýrpýnýp duruyor varlýðým içinde ama o bile zevk verir olmuþ
Yani anlayacaðýn inceden delirtmiþ beni bu dünya.
Ama üzülme iyiyim böyle
Gürültü bir dünya içinde yalnýzlýðýmla huzurluyum.
Alýþtým biliyor musun?
Alýþtým yalnýz yemek yemeye,
Yalnýz çay içmelere
Alýþtým kendi kendimle sohbet etmeye.
Alýþtým her gece karanlýðýn melodisini dinlemeye.
Alýþtým kimsesizliðe,düþtüðümde elimden tutacak kimsemin olmamasýna. Alýþtým gözlerimin yaþýný kendi ellerimle silmeye
Ve sýrtýmý yine kendime yaslamaya.

Öðrendim ben can,
öðrendim tek baþýma savaþmayý insanlarla. Ama býktým da bir taraftan.
O kadar tecrübe ettiðim þey var ki..
Soðudum yaþamaktan.
O kadar gördüðüm þey var ki..
Ýðrendim insan olmaktan.

Menfaat düþkünü kalabalýklar içinde Yalnýzlýðýmla gurur duyuyorum.
Fakat çok yoruldum...
Bu dünya denilen mahzende
Rabbim uzun sürmesin mahkumluðum.
Vesselam.
Ayten Demirel
Sosyal Medyada Paylaşın: