KAFES
Sen istersen damarýmdan oksijeni kes.
Ýsterse yüzyýllarca sürecek nükleer çatlaklar oluþsun tenimde.
Yine de,
o minicik avuçlarýný, öpücüklerle doldursam diyorum.
Sevi sözlerimin hükmü ne olur?
Aðýrlýðý ne kadar?
Ay tutulmasý gibi,
hüznümü gizler karanlýklar!
Dikenleri öpmüþcesine kanarsa dudaklarým.
Aldýrma kanayýþlara.
Sen de öp dudaklarýmý
Dolaþsýn damarlarýnda aþk!
Varsýn zehirlensin kanýn.
Olur da dönerse baþýn,
kanatlanýp da uçmak istersen gökyüzüne,
Býrak da aþkta ihtirasýmla ben uçurayým!
Olur da duyarsan gökyüzünden,
Hayattan izin isteyecek deðilsin ya,
bulutlar üzerinden,
damlarsýn içime katre katre.
Sensizliðe tutuþmuþ bu yürekte,
ne vahalar yeþertir,
ne hasat edilmemiþ ormanlar.
Bulursan aþký bende;
kýrarak baðnaz bir kültürün kafesini,
boyayarak saçlarýný maviye,
seni özgür býrakýrým!
Efkan ÖTGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.