E S İ L A

Ve evlere dönme zamaný,
Düþ ardýydý sanki.
Hangi kapý açýlýrdý hiç düþünmedik biz!
Kan aðladý kelimelerimiz
Belki de sürç-ü lisânýmýzdan...
Baþýmýza çarpan
Bu ’âh’ kimin bedduasýydý ki?
Bilemedik!..

Aþkýn niyazý deðil de
Neden ayazý vurmuþtu ki ense kökümüze?
"Boþ ver" demiþtik hatýrladýn mý Esila,
"Boþ veeeer!"
Tezene; nereden incitmiþse gönül telimizi
Oradan kopsun demiþtik telimiz......

Hatýrlasana bir;
Sonrasýnda kuþa sallanan sapan
Bizi bulmuþtu o izbe yerde!
Biz de yükselip yükselip ’yâr’dýr diyerek
Düþü/vermiþtik içimizdeki yara!

Dedim ya, çýkýp geldiðinde
Uyur uyanýk düþlerimin arasýndan;
Bir lâle geçiþli sümbül gecesiydi Esila,
Yere batýyordu gözlerin âdeta.
O denli utangaç bir hâlin vardý ki...

Boynu büküktü gecenin sen gibi!
Maðrur deðildi güller gibi sümbül gecesi.
Üstelik dikeni de yoktu batýp çýkacak!
Ve gözlerin
Gözlerin Esila,
Öylesine dal yeþili
Ve öylesine aðýt üretkendi ki senin...
--
Ali Rýza NAVRUZ

Sosyal Medyada Paylaşın: