HOÞÇA KAL
Sevgili,
ilk kez deðildi benden gidiþin.
Son gidiþinle,
içime çöreklenen hüzün yanýðýyla,
kaç gündüzü gece bildim hatýrlamýyorum.
Gözlerimi sensizliðe açtýðýmda farkýna vardým.
Yataðýmýn soðuk
ve
Ruhumun sensizliðe üþüdüðünü!
Senli bir düþe yolculuk etmiscesine,
esen ayrýlýk fýrtýnasý,
Kirpiklerimde donmuþ katreler,
içimi soðutsun diye,
raký sofrasýnda kadehime býraktým.
Bilirim.
Bir daha dönmezsin geri.
Belki de bir daha sevmezsin beni.
Ben,
yine de ve hâlâ
bir kâbustaymýþým gibi korkuyorum.
Bir düþ kuruyor,
bu güzel düþten uyanmamak için,
sýkýca gözlerimi kapatýyorum.
Uyanýr uyanmaz,
yine baþka bir düþ,
yine bir hayal kurup,
bana geldiðin o güzel günlere dönüyorum!
Hemen toparlanýp, sofralar kuruyorum.
Kalbimin sýzýsýný,
anason kokusuyla bastýrmaya çalýþýp,
aþkýmýn aldýðý aðýr yaralara tuz basýyorum.
Tam da iyileþtim diye, kendime geldiðim de olur bazen.
Derken,
gidiþin gelir gözlerimin önüne.
Bir tokat gibi çarparak yüzüme yokluðun.
Utanýp,
baþýmý önüme eðiyorum.
Hoþça kal sevgili.
Giderken yýkýk bir kent,
soluksuz bir ben býraktýn ardýnda!
Hoþça kal!
Efkan ÖTGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.