ARA/LIK'TA KALDIM

* ARA/LIK’TA KALDIM *
Aylardan Ara/lýk ;
Günlerden sensizliðin uzunertesi,
Akþam sularý.
Saat, ayrýlýk sonrasýný yalnýzlýk geçiyor.
Mesafeler çoðaltmýþ hasretleri,
Ben ara/lýkta kalmýþ, yollara düþmüþ bir yolcuyum, hayat yolunda yorgun düþen.

Bir Kýrýk/Han’da mola vermiþim.

Senden sonra,
Ne han, o eski han,
Ne yol, o eski yol,
Ne yolcu, o eski yolcu...

Yokluðunda,
Han suskun,
Yol suskun,
Yolcu suskun...
Ve Suskunlarýn, anlaþýlmayý beklemek gibi bir derdi kalmamýþ artýk.
Hüzün sarkmýþ ayrýlýktan yolcuya,
Yolcudan yollara,
Yollardan Kýrýk/Han’a.

Ayrýlýk, hep sevdalýyý çekmiþ divâna,
Sevdayý savunacak kelimeleri hapsetmiþ sevdalýnýn hüzünden kilitlenmiþ dudaklarýna..

Oysa !..
Oysa ne çok isterdim,
Þu Ara/lýkta,
Þu yolculukta,
Þu kýrýk/Han’da,
Dolanýp yaðlý ilmek gibi,
Boynumdan öpmeni...

Kimbilir,
Belki o vakit zincirileri kýrýlýr kelimelerin,
O vakit þu pejmürde bir kaç mýsra, dönüþürdü þiire,
O vakit suskun kalmýþ yolcu, dudaðýnda bir ýslýkla þenlendirirdi yollarý.

Yoksun iþte,
Yoksun !..
Neyleyim ?

Sen uzaklarda,
Ben Kýrýk/han’da
Ara/lýk’ta kalmýþým...

Arif Sami Ýðde.


Sosyal Medyada Paylaşın: