UMUDUN SELASI

Hüzünlerin amelesiyim.
Umutlarým fakir,
Gülümsemelerimse yamalý.
Güneþin sýcaklýðýnda demlenen bir çayým var,
O da beklemekten soðuyor:
Bendeki zaman,
Hep dünkü vakitler olsa gerek...
Sanki zaman gardiyan olmuþta
Güneþ görüþ saatini bekliyor
Vaktinde doðamýyor
Yarýnlardan umut bekleme der gibi
Ardýndan kirpiklerim sesleniyor hüznün sesiyle
Hayýr diyorum kendi kendime
Lakin gücüm yetmiyor,
Olmuyor, direnemiyorum
Kýrbaçlar inmeye baþlýyor gözlerime
Kalbim çýðlýk çýðlýða yankýlanýyor bedenimde
Sonunda gözlerim dayanamýyor
Gözyaþlarýmýn elini býrakýyor istemsizce
Onlarda savunmasýz, güçsüz
Küçük bir kýz çocuðu gibi düþüyor hüznün kuyusuna
Kimileri topal
Kimileri ise yoðun bakýmda bekliyor yastýða siniþerek
Nereye baksam
Ayaða kalkmak isteyenler de sürünüyor
Kalbimin koridorlarýnda..
Gövdem sanki o an küçük bir ranzaya dönüþüyor gitgide:
Alt katýnda topal hayallerim
Üst katýnda ise felçli umutlarým
Her yer büsbütün rutubet kokuyor
Vakti gelmiþ olmalý ki
Bir yanýmdan da ölüm kokusu gelmekte
Umudun selasý okunuyor,duyuyor musun?
Artýk tüm duygular ölü topraklara gebe..

Meryem Güngör
Sosyal Medyada Paylaşın: