Bir atýmlýk kelimeydi
Dudaðýnda ayrýlýk
Ýlkin beni sövdürdü
Aðýz dolusu
Özleme!
Sýðdýramadým aklýma
Ýçimdeki
Denizlerin öfkesini
Sularý dalga kýrdý
Günlerce
Dudaðýmýn kýyýlarýnda
K/andým öfkenin adýna
Sonra
Çekildim kendime
Ayýklayýp
Dalga sesinden rüzgarý
Nefesimi
Duvara astým
Deniz döküldü g/sözlerimden
Yoktu
Ýnan
Özleminden baþka
Bir sýrrým
Olsaydý
Onu da
Söylerdim
Umutsuz
Karanlýktan korkmadan....
Taylan