SEFALET Küçük tahta masanýn kirli örtüsü üstünde Daðýnýk duran kitaplar arasýnda uyuklayan Olmakla olmamak arasýnda Gidip gelen o köhne beden, Suskunluðu tavan yapmýþ odasýnýn Mum ýþýðý gölgesi kadar aydýnlýk olan bölmesinde Sefaletin gölgesini yaþýyordu. Baþýný kaldýrýp gökyüzüne Umutlarým diyordu sessizce… Bir soluk istiyordu…Bir soluk Ekmek parasý getiremediði evinin Bir köþesinde yokluðun acýsýný yüzünde Hisseden eþi Fatma’sýyla… Ve hala Büyük bir umutla yokluða direniyordu… Her adýmýný attýðýndaysa Yaðmur damlalarý gibi akýyordu Bedenini saran ter damlacýklarý… Issýzlýðý yüzünden okunan Yýpranmýþ gençliðini Kömür gözlüm diyen anasýný Görüyordu hayallerinde… Yaþamak buysa eðer diyordu Nefretini kusarak aynalara ölüm , Gelecek bahara da kalmasýn…
AKAY
Sosyal Medyada Paylaşın:
Dağcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.