aklýmýn hücrelerini
duygularýmýn kötürüm hüzünleri karýþtýrýyor
kahreden kalleþ bir kurþun gibi
deler de geçer yýllarýn yorgunluðundaki benliðimi
hayatýmda eksi ve yarým kalan her ne varsa
bir birde geçiveriyor karþýma
dik baþlý bir kabadayý gibi korkutuyorlar gözlerimi
kimselerin çözemediði sorular örselerken aklýmý
anlamýyorlar benim içimdeki sessizliðimi
ahlakýn ve edebin aslýný kaybetmiþ insan bozuntularý
hayasýzlýðýn çýplaklýðýnda her kim varsa
tamah bedbahtlýðýndan kurtulamayan
gözünde de çok mu çokta büyüktür bu fani dünya
yolu þaþýrmayanlarsa sarý yapraklar misali
savrulup ta duruyor topraklarda
türlü yüklerin altýnda kývranan bir hamal misali
et üstünden nemalanýp caka satanlar aða ve paþa gibi
fýtratýma yakýþtýramadýðým her ne varsa gözlerimi oyuyorlar
aklým çýldýrýþa geçerken el kol ve ayaklarýmda isyanda
ne akýl kaldý bende nede bir parça sabýr
üstünde fiyaka satmak çok kolayda
sanki de bilmezler gibi
oysa kimler kalmadý ki bu topraðýn örtüsünün atýnda
hep birlikte ölümlüyüz gerçeði
akýllar bir türlü kabul ettiremiyorlar nedense
üstüne üstlük her an kutluyorlar her tür rezilliði
birde hala daha aklýma çivilenerek
beynimin etini kemiriyorlar býkýp da usanmadan
anlamýyorlar benim içimdeki bu sessizliðimi
gönüllerinde nimet yüklü ihlasý tutanlar
neden hep hüzün sahibi oluyorlar
dertler kimlere has
hiçbir gailesi ve düþüncesi olmayanlara mý
Kalu Belada da söz verip de unutmayanlara mý
bir kasýrga çarpýyor
göz bebeðime hak ve hakikatler yüklü
göz pýnarlarýma akseden koca bir derya gibi
ýlgýt ýlgýt çekiyor göz yaþlarýmý
bir gün elbet
bu esiþte sona erecek çene baðlanacak
can topraða daðýlacak
ve sonunda onun kapýsýna sýðýnacaðýz
yokluðu çöl susuzluðu varlýðý Kevser gibi
benim aczi yetimde baþýmýn tacý
hiç döner mi özünde ve sözünde duranlar
ahde vefalý olanlar
peki bu alemde ne kadar nefsine galebe çalabilen var
anlamýyorlar benim içimdeki bu sessizliðimi
bu gidiþatýn aslý astarý orada çözülecek
çözülmesine de
hesabý ya çok aðýrdýr nasýl olup da verilecek
tek tek hesabý kitabý bizden sorulacak
geçirilen her bir an ve günün
kendi kendimizi yakýyoruz ateþin ortasýnda
biz hala daha baka dururuz kendi keyfimize
ne bir fakir nede öksüz ve yetim gelir aklýmýza
boynumuzda asýlý kalan nefsimizin yaftasý iyimi
ortaya seri verirler
ömür boyu yaþantýmýza ait tüm defterleri
korkularým yüreðimi daðlarken
hala daha anlamýyorlar benim içimdeki sessizliðimi…
AZAP...(Kadri Atmaca) 04.12.2022
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
Sonrada görme görsen ne olur! -Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin mucizesi… VATAN ELDEN GİDİYOR...! Ahlak güzel , olmalı! Bir nebze gönül “emek-güven-vefa-sevgi ve dostluğu” taşımıyorsa aşkı göremez... -Bir sen göl misali toplandın yüreğim de… Nerde kaldı Hakka verdiğin söz... -Dert üstüne dert sundun… Bıçak sırtı duygular, doğruyorlar içimi! Affet beni baba ne olursun, anla oğlunu!