UZUN BİR ŞİİR KALDI

Bir seyyah gibi düþtüm topraðýn karasýna,
Onca köy, þehir gezdim, dedim dünya azaldý.
Deva dedim bir ömür ayrýlýk yarasýna,
Ýçim de söylenmedik uzun bir þiir kaldý...

Oturdum devranýna okuyorum içimi
Toz içinde kalýrken bütün ömür raflarým
Kendi içimde bile yapamadým seçimi
Acýdan kývranýrken yontulan taraflarým

Topla deme sakýn ha, ben daðýnýk severim
Böyle kaldýkça herþey göremem arkasýný
Sen de biliyorsun ki bu demde Allah Kerim
Bana tutturuyorlar asýrlarýn yasýný

Kasýldý kasým kasým duvarlarý gönlümün
Kuþlara öykünürüm göçe katýlmak için
Kaþtan aþmak üzere, zeval çaðý ömrümün
Kestim yerden ümidi baþlara yaðmak için

Çatlayýp çekirdeðim tam da orta yerinden
Daðýlýr incilerim olmadýk diyarlara
Ayan olur herþeyim sökülüp derininden
Sarý yapraklar gibi düþer beyaz karlara

Anlatma kimselere sakýn ha olanlarý
Sýrrýma sadýðým ben açmadým kimselere
Bir imece yaparak toplarsýn kalanlarý
Çaðlayýp geçti dersin içimden ince dere



Hayrettin YAZICI





Sosyal Medyada Paylaşın: