Lâl Rengi Gömleğim

Yalnýzlýktan mürekkep
Bir acýya dönüþtü içim
Belki de ben! diyorum
Severek intihar eden
Ýlk insan olmuþumdur
Ki neyin aidiyeti olabilirdi
Ýçimin kokusundaki toprak
Ve bu ýlýk mai

Bulutlar dahi geziyor pürtelaþ
Yaðmak istediði þehri ararken
Kalbimi gösteriyor
Ýþaret parmaðý yaðmurlarýn
Nevruzu beklerken
Zemherinin, ayazýn
Güzün ihtilaline yakalandým
El deðmesin diye oysa
Toplatacaktým çolaklara
Bütün hatmi çiçeklerini
Ve sonra uðrayýp
Pablo Neruda’ya kitap sokaðýnda
Yola çýkacaktým bütün dillerden

Her þeyden geçtim
Her þey daha geçmemiþken
Bir tek harf gönder bana
Henüz hiçbir þey yazýlmamýþken
Baþým da ve Sonum da var olsun
Senden uçup göðsüme konsun
Þahidi de bu þiir olsun

Zaten þiirlerin
Kanatsýz kitaplarýn satýrlarýnda
Akýtýlan gözyaþlarý da
Bize ait deðil miydi hep
Þunu da itiraf etmeliyim
Sen aðlayýnca
Üzerinden yaðmur damlalarý akmýþ
Güller kadar güzel oluyorsun

Benimse senden sonra
Damaðýma yapýþmýþ paslý kelimelerden
Yutkunamadýðým için hiçbir zaman
Tezgahta bayatlamýþ
Simit tadýnda kaldý gülüþlerim

Yaþayamadýklarýmýza susuyorum
Ama ya þu yaþanmýþlar
Hani býçak gibi
Ruhumun kabuðunu soyup
Kalbime girip çýkanlar
Ýþte hep onlardýr
Bizi böyle yakýnlaþtýrýp uzaklaþtýranlar

Görüyorsun ya
Bu þiirin sonunda da tutuþtu
Lâl rengi gömleðimin sol yaný

Sosyal Medyada Paylaşın: