Elinden Tutan Biri Olsaydı

Anca bakacaksýnýz,
Yardým elini uzatmadan
Kaçacaksýnýz...

Bi baþýna kalan beden,
Ölüme mahkûm olmuþ
Ölmek için gün sayýyor
Sabýrsýzlýkla...
Sanki zindanlara hapsolmuþ gibi
Ölüme esir olmuþ

Sonra bide derler;
Bu yaþta düþünme öyle þeyleri
Ama hiç uzatan yok ki,
Boþta kalan elleri
Bide konuþup dururlar
Hiç susmaz dilleri
Konuþtuðun kadar yardým etseydin...
Bu hâllere düþmezdik

Sanki gözlerden yaþ deðilde
Kanlar akýyordu
Her gün ölüp ölüp dirilen beden
Ruhsuzca can çekiþiyordu
Hýrpalandýk,yýprandýk,yorulduk...

Yaþamak bu kadar mý koyar be insana?
Her alýnan nefesin aslýnda zulüm olduðunu
Ancak o nefesini verince anlarsýn

Belki aðlamadan önce düþünebilirsin,
Ama nefes almak için düþünmezsin
Ýþte insanýn damarýna basan budur
Hiç beklemediðin yerden yersin;
O en acý tekmeyi
Bu kadar sert düþmeseydin
Belki tekrar kalkardýn ayaða

Yaþama tutunmak için tuttuðun halatlarý
En kökünden koparttýlar
Ne sana destek olacak bir el,
Ne de tutunacaðýn bir halat kaldý

Oturmuþ bi yere,Azrail’i bekler
Nefes aldýðý tüm günleri,tek tek saydý
Belki yaþamayý sende çok severdin
Ama elinden tutan biri olsaydý...

Sosyal Medyada Paylaşın: