tirşe en çok çalan renktir cumartesinde

bir yaðmur fýsýltýnda
üþüyor tin
uzuyor bütün cumartesiler
saðýr bir saksýda günbegün

önce saklýsýný yitirdi zaman
sonra maviyi...


bugün bir düðme ile
yer deðiþtirdim
o benim içimde aðladý
ben göðsümün iliðinde
ne o beni duydu
ne ben onu


kahkaha atarak uyanýr o gün renkler
yedicenin altýsý; aðýrtýlý bir ýrmak
adýný unutuyorum her cumartesi


...
buruþturulup atýlan kaðýtlarda
karalanmýþ sözler
dil kamburuna yenik düþüyor bazen
buruþtulup fýrlatýlmýþ kaðýtlarda bir söz:


kurþun; "kuþ"tan üç harf fazla ama;
kuþ iki kanatlý; kurþun kanatsýz
lakin ikisi de uçuyor.

göð(s)ümdeki ku(r)þun izi sen misin

...

ilkokulda açtýðým kurþun kara ve kýrmýzý kalemler
kalemtýraþýn aðzýnda kýrmýzý kalem tozlarý bir ruj gibi
öpüyor jiletini çýlgýn gibi
açýldýkça açýldý kalemler açýldýkça küçüldü avuçlarýmýzda
bazen bir tükenmez kaleminin baþlýðýný geçirip
bir el boyuna büyütülürdü


bilinen ve en çok kullanýlan bir eski eþya gökyüzü
nice divanlarýn dilinde iplikleþtirilen
ilmek ilmek
mavisi ve camgöbeði en çok çalýnan
nice leyla’larýn gözlerine derilen serilen
füruð ferruhzad derki:
"kuþ ölür,sen uçuþu hatýrla."



tirþe: mavi ve yeþilden en çok çalan renktir sevdiðim.
uzayan cümlelerin dilimde son duraðý beklemesi
içimde yontulur bir taþ aþekanýn dallarý ile
her kelime özüne döner
"kelm" "kelm" diye diye
bugün öyle epriyerek uyandým yataðýn dikenli telinden
umut var mýdýr dedim mecruhlu bir sevdaya ve güneþe
penceremin önünde pandomime dönerken kýsalan gölgeler
hicran þiþesini terk etmiþ bir gemi
her tarafta kýyýsýz bir cumartesi


kýrk yýl unutulmayacak bir gece
bu fani cihanda
kahvenin adý yok
dudaklarýn, ellerin
bir seviþilmiþliði yok hani
harflerin alfâbede


sonra uyandým aynaya bakmadan
önümde küllükte boðulan izmaritler
sonra ceketimi alýp çýktým
taþýnmýþ bir þehrin yabancý kokusu
gerdanýna düþüyordu yaðmurun saçlarý


yolu sýkýlaþtýran
dar aðaçlarýn arasýndan geçtik.
ardýmýzdaki gölgeler asýlýyordu
durup izledim gençliðimi
telgraf çiçeklerinin vakurluðunda
gün; ânýlar söylencesi
arda kalan
-aðýttan gemiler yaptýk sulara-

nereye saklanýyor insanlar
ölüm hâlâ tanrýdan derken

terk edilmiþ bir duvar
tek baþýna onca yýl ayakta kalýrken

yalnýzlýðý eðirttikçe seðirtiyor
göz kuyularýnýn elemgeçleri

bir kirpiðinden bir kirpiðine
saatlerce yüzdüm
durup bekledim kirpiklerinde
hiçbir çiçek açmadý cumartesi gibi


ben henüz doðmamýþ bir kelebek gibi
öptükçe öperdim boynundan
bir ýrmak boyuna aðlardý kuþlar
giderdin aynadan
üstelik bir þiirden düþmüþ olmalý
masayý daðýtan bu kalem

kaç dað kopardým boynundan öperken
þimdi ondan mý bu kadar uzaðýmdasýn



ölüm sýrasýz gidiyordu
en çabuk da papatyalar ölüyordu beyaz bir kurþun ile
göðsümde yeni yaralar açtým
beni yaralarýmdan sev


gitmiþtin bir mektubu
öpüp baþýma býrakýp
gözlerinden öpmüþtüm
bir hicrân öncesi
cumartesi yazýyordu her yerde

sen bir gün demiþtin
ben bir gül
gidip geldiðinde
ne çok yaþlanmýþtým

tirþe en çok çalan renktir cumartesinde maviden ve yeþilden
ben cumartesi yokum bir boþlukta
tuz kalleþliði iþte denizin
içimden akan nehire karþý
hangi canertesi merhem bu bekleyiþ

Sosyal Medyada Paylaşın: