Sürgün

Yeryüzü bana mescit
Kýlýndýðýndan beri,
Tüm dünya benim yurdum.
Adem sürülmeden önce,
Yurdumdan ilk ben sürüldüm.
Sürgündüm zamansýz ve mekansýz,
Sürgündüm ben kalubeladan beri.
Ýlk beni vurdular, ilk ben öldüm,
Ýlk benim kaným bulaþtý,
Kardeþ eline.
Ýlk ýslanan ben oldum tufanda,
Ýlk binen bendim Nuh’un gemisine.
Ýlk ben þahit oldum,
Bir evladýn gark olmasý,
Ýsyan denizine.
Bendim gagasýnda,
Zeytin dalýyla dönen güvercin.
Ýlk ben vardým Cudi’nin tepesine,
Yeminler edildi incir ve zeytine...

Ýbrahim ateþe atýlýrken,
Bendim Nemrud’un karþýsýna, Korkusuzca dikilen.
Bendim firavunu helak eden sinek!
Bendim maðaradaki örümcek!
Bendim Nemrud’un ateþine,
Su taþýyan serçe!
Bendim zalimin yakasýna
Yapýþan çelikten pençe.
Bendim Mekkeli yetime
gölge yapan bulut...

Bendim Musa gibi yetiþen,
Firavun saraylarýnda.
Bendim Yusuf gibi Sultan olan,
Mýsýr zindanlarýnda.
Bendim Ýbrahim’in elindeki balta,
Putlarý kýran param parça...

Terler avuçlarý cengaverlerin, Zülfikarýn gümüþ kabzasýnda.
Kýlýçlar çiçeklenir,
Taðutun haram boynunda.
Bize yurt mu var,
Cenk meydanlarýndan baþka.
Bize yurt mu var,
Secdeye vardýðýmýz yerden baþka.
Bize yol mu var,
Sýratý Müstakime giden yoldan baþka...

Þükrullah YAVUZER
Sosyal Medyada Paylaşın: