"Yok saydýklarým, benden vazgeçmiþ miþ! Peh, ne üzüldüm, ne günler gördüm, neleri geldi, gitti, ölmedim, kimsenin yokluðuna da ölmem. Eskiden içime gömerdim, yaþayan ölülerimi, arasýra, sulamak çürümüþlermi bakmak için. Þimdilerde, içimdeki cesetleri bile atýyorum çöpe, yarýna garantim mi var, uðraþmýyorum kendi cesedimden, baþka bir, yaþayan ölünün, yaþanmýþlýklarý ile. Yaþarken, öldürüldüm her an, kurþun ne ki, ben hep, sözlerle deþildim. Sevildim zannettim, ilk fýrsatlarýnda, kenara itildim. Kimsenin tercih hesabý, olmam derdim, dört iþeme bile gerek duymadý kimse, yolda bulunmuþ, para gibi, hesapsýz harcandým. Artýk, konuþmuyorum, sustum, kapattým kendimi içime, kimin, kiminle veya benimle, ne hesabý varsa kendine. Yok saydýklarýma, yokum... Bu böyle biline. ___þairþizofren__
Sosyal Medyada Paylaşın:
şairşizofren Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.