GÖRMÜYOR İNSANLIK

Dönüp þu aleme, baka bilirsen.
Sevgiden, saygýdan, yoksun insanlýk.
Ben kimim diye, bir kez sorarsan.
Hayatý ab ayan, görür insanlýk.

Gerçeði bulmayý, kendinden baþla.
Hak ipine sarýl’ ki, haddini aþma.
Þeytana uyup’ ta, gaflete düþme.
Her þeyi kendinden, bilir insanlýk.

Dünyaya gelmenin, bir sebebi var.
Mutlak þu alemi, bir yaradan var.
Riyakarlýk inan’ ki, tüm canlara ar.
Vurdum duymaz olmuþ, artýk insanlýk.

Yaradýlana mutlak, saygý olmalý.
Gördüðü her þeyde, ibret almalý.
Sevgiyi yol edip, haddin bilmeli.
Bakar kör olmuþ, inan insanlýk.

Hangi dinden, ýrktan, olursa olsun.
Herkes bir birini, can bilip’ te sevsin.
Sahibimiz Allah’ týr, herkes iyi bilsin.
Gerçeði bir türlü, görmez insanlýk.

Siyahta Allah’tan, beyazda Allah’ tan.
Gördüðünüz her þey, geliyor haktan.
Geçeceksin bir gün, sende sýrattan.
Bakar kör olmuþ, yazýk insanlýk.

Sözlerim inan önce, kendime bilin.
Mevla’ ya ayandýr, hayatým sonum.
Bir kez düþünmez, gelmeden ölüm.
Meçhule doðru, gider insanlýk.



Muhlis SÜNBÜLCÜ.


Sosyal Medyada Paylaşın: