KENDİ CEHENNEMİNE

Bir mevsim bitiyor sanki içimde,
Sonbaharýn hüzünlü yaðmurlarý ile birlikte.


Sanki ruhum,
Sararýp dökülen yapraklarýyla,
Aðaçlarýn çýplak yalnýzlýðýnda,
Sonbaharýn hüznünü bir yorgan gibi çekiyor,
Sensiz gecelerimin,yalnýzlýðýnýn üstüne.


Yoksa,düþ mü idi yaþananlar,
Bu aþk,bu sevda ?

Yoksa hayal mi idi gözlerin?
Hep benimle idi,hep yanýmda.

Yoksa serap mý idi ?
Ýsmin yazýlýydý kalbimin duvarlarýnda.

Özlemler birikti yýllarca.
Acý hasretler kavurdu ruhumu.
Bekledim hep,bitmeyen umutlarla,
Sonu,belki vuslat olurdu.


Ama iþte,
Çýrýl çýplak soyundu þimdi ruhum,
Acý,hasret,özlem ve hüzün.
Senden geriye kalan ne varsa,
Hepsi þimdi benimle.


Yalnýzca benmiþim,bu sevdayla tutuþan.
Benmiþim yalnýzca,duvarlara konuþan.
Bunu bir ben bildim,
Bir de,gece ayazýnda,soðuk duvarlar.


Anladým ki sevda,aþk,
Ruhunda biriken ýzdýrap ateþinde
Alev alev yanmak’mýþ.


Bunu bir ben anladým,
Birde göz pýnarlarýmda biriken
Yaðmur yüklü bulutlar.


Anladým ki sevda,aþk,
Hasret’lere,özlem’lere alýþmakmýþ.


Anladým ki sevda,aþk,
Kendi cehennemine odun atmakmýþ.


*
Tuðal KÖSEMEN
13.Ekim.2022



Sosyal Medyada Paylaşın: