ZEYTİN

BEN BÝR ZEYTÝN AÐACIYIM
Yusuf Yýlmaz
Siz, zeytin aðacýný
Sadece sofralarda,
Sadece yemeklerde,
Lezzetin kýralý mý zannediyorsunuz?
Gündüzün kavurucu sýcaklýðýnda
Ona doðru koþup
Gölgesinde otururdum.
Hafif meltemi vururken yüzüme
Sevda hayalleri kurardým.
Gece olunca gel gel der bana!
Ah! O hilalin en keskin haliyle
Selam duruþu var ya
Nasýl titretirdi
Beynimi kemiren hatýralarýmý…
Düþen bombalarý,
Yakýlan aðýtlarý,
Kýrmýzýya boðulan renkleri,
Mezar taþlarýný…
Zeytin aðacý benim
Sýðýnaðýmdý,
Dert ortaðýmdý.
Bunca acýlarýn, çilenin sonunda
Zaferden sonra
Yine senin gölgene koþmuþtum.
Çünkü bu topraklar
Nice hainlerle mücadele eden kahramanlarýn
Þahit olduðu yerlerdir.

Ben bir zeytin aðacýyým,
Özümde þehitlerimin kaný vardýr;
Dallarým uzanýrken maviye
Gök bayrak olurum.
Kýnalý parmaklý kýzlarýn
Eli yapraklarýma deðende
Derin sevdalara dalarým.
Çaðýrýr beni, Ayþe’m, Fatma’m, Zeynep’im.
Dedem gölgende dinlenirken
Alýn teri damlar dibime.
Yaslandýðý gövdesi zeytin aðacý deðildir elbet
Memlekettir memleket.
Yiðidin biri savaþýrken Sakarya’da,
Yavuklusu zeytin yollamýþtý ona;
Efkar daðlarý basýnca,
“Zeytin gözlüm” türküsünü söylemiþtin bana.
Ben bir Zeytin Aðacýyým,
Sakýn kesme!
Sosyal Medyada Paylaşın: