Canfersa

Sen gömülürken diz boyu huzursuzluðun içine,
Ben de kendimi derin gör/geçlerin suyuna býrakýrým..
Nefes almanýn adabý kalmaz.
Gönlümün çah-ý bûn’den sesler yükselirse eðer..
Ki biliyorum; o kuyu senden kalan gadab’ý hatýrlatacak hep bana.

Öyle ki sen beyazým; ömrümün s/alýnýþý..
Ve üzerime yakýþtýrdýðým ihtiþamlý elbisem;
Bu nezaket libasý hangi vakit giyilir söylesene.
Dar gelir mi ruhuma..
Per’ime eriþir mi?
Virdine çýrpýnan ulemanýn kanadýndan aþaðý serpilir mi o üzerime bilginin tozu..?
Yalýn ayak seslerin düþüncesinde ve avam bir aklýn peþindeyken;
Biliyorum!
Bundan sonra hep bambaþka bilgelerin üzerine sinecek o toz zerreleri

Ýþte þimdi..
Bir baþka görünüyorsun utangaç göz perdelerimin ardýnda.
Bir baksam gözlerim kanayacak.
Bakarsam eðer; Utancým yerin dibini merba edinecek sanki.
Þimdi sadece oturup bir köþeme;
"Ýki elim, bir yüzüm" diyorum.

Ve giyinmiþken o ihtiþamlý elbiseyi,
Ruhumun gözlerini ebede kapýyorum.


Sosyal Medyada Paylaşın: