SEBEPSİZ

Sebepsiz...
Ýsyanlar var sinemde
Gözyaþlarý sel yaratma peþinde
Bendini yýrtýp atmak istiyor yürek
Yürek periþan olma peþinde.

Çatlýyor aklýmýn duvarlarý
Uðultusu kehkeþanlara karýþýyor
Yuvasýný terk ediyor her düþünce
Düþüncelerim her hücremi kemiriyor.

Yerim yurdum neresi bilmiyorum
Ayaklarým  baþ kaldýrýyor aklýma
Bir bilinmeze sürükleniyor bedenim
Bedenim ruhuma nasýlda asi geliyor.

Ruhum mengenede sýktýkca sýkýyor
Ey insan ey güzel ruh teslim ol
Derde, kedere, yazgýya belkide acýya
Acýdan tad almazsa insan olunmuyor.

Sebepsiz...
Ýsyanlar var sinemde
Sinemde hasret, uzun ayrýlýklar, yollar
Kavuþamamasýna çekilen yokluklar
Yoklukki yeri sinemde hiç dolmayacaklar.

NOGAYTÜRK
Sosyal Medyada Paylaşın: