Buruk Anılar

Buruk Anýlar

Küçük yaþta öksüz kaldýn mý?
Annesiz, babasýz yetimliði tattýn mý?
Baþkalarý; Anne, baba derken,
Ben, bu isimlerin ne anlama geldiðini,
Beynimde çözmeye çalýþýyordum...
Annenin; merhamet abidesi,
Babanýn ailenin gözdesi,
Olduðunu kurguluyordum...
Ama ulaþamýyordum bir türlü,
Çünkü bunlardan mahrumdum,
“baba” derken içime ýlýk ýlýk akan,
Sýðýnabileceðim bir liman,
Göðsümü gere gere;
“Var mý bana yan bakan? ”
Diye mutluluðu tadamadým.
Herkes; “Anne” dedikçe,
Kalbimde bir sýzý oluyordu,
Ýçimde bir karanlýk,
Gözlerim doluyordu...
Ben hiç yeni elbise giymedim biliyor musun?
Ýçimde hep; “Ah bir yeni elbisem olsa”,
Hayali vardý,
Ayakkabým da olmadý,
Bayramlar benim için;
“Keþke gelmese” cinsindendi,
Nere giderdim? Kime varýrdým?
Hangi elbise ve ayakkabýyla? ..
Kimin elini öperdim?
Kime selam verir, hatýr sorardým?
Çünkü raðbet; elbise ve kýlýktaydý!
Benim kýlýðým iyi deðil, dökülüyordu!
Üzülüyordum, içimden; ciðerim sökülüyordu!
Hep yalnýzlarý oynadým,
Gariplik yandaþým,
Geceler arkadaþým,
Hislerim, duygularým sýrdaþým,
Þiirler gardaþým oldu.
Okula kitabým olmadan gittim!
Yazacak bir defterim de yoktu,
Teneffüslerde,
Herkes kantinde,
Bir þeyler yerken,
Ben oruç tutuyordum!
Yutkunuyor, yutkunuyordum...
Karným iyi doymadýðý için,
Ders aklýma girmiyordu,
Baþarýlý olamýyordum,
Anlatýlanlarý anlamýyordum!
Belki ondandýr, pek geliþemedim,
En üst mercilere eriþemedim!
Anýlar var; tatlý, hoþ,
Anýlar var; üzgün ve nahoþ...
Kazým Öztürk (KAZIMÎ) 19 AÐUSTOS 2008


Sosyal Medyada Paylaşın: