Duâlar üþüdü, hayaller yorgun,
Kýþ düþtü ömrüme, buz tuttu ruhum.
Gönül alçaklarda yedi de vurgun;
Tevâzu adýna tuz yuttu ruhum.
Soluk soluk geçti gündüz ve gecem,
Mecâli götürdü yýllarýn vâhý.
Kalmadý kendimden baþka bilmecem,
Çözüldü cümlenin bende ervâhý.
Zaman aynasýnda neleri gördüm,
Örtüsüz çýktýlar bir bir karþýma.
Günaha setreyi elimle ördüm,
Ne mallar döküldü benim çarþýma.
Çarþý, pazar gezdim, hiç satamadým,
Omuzumda kaldý dehrin vebâli.
Derdimi kimseye anlatamadým,
Çýkmadý karþýma bir Edebâli.
Her gün dar yollardan Sýrat’a koþtum,
Düþüncemde kaldý kendi bilmecem.
Bana hýz verenden önce ben coþtum;
Gündüze kavuþtu içimde gecem.
"Önce sen ver! " Dedi gönül ýþýðým,
"Veren el, alandan hep hayýrlýdýr..."
Kayboldu içimde sýkýþýklýðým,
Böyle alýþ veriþ daha kârlýdýr.
Ömrümde "umarým" hayra savruldum,
Hep böyle geliþti gelip gidiþim.
Kýþ bastý, kar yaðdý; artýk yoruldum;
Dersem de, sanmayýn vedâ ediþim...
09.02.2015
Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.