Dilden Dökülen

Bazen yalnýz kalmalý insan,
Kalabalýklara sýrtýný dönüp.
Dinlemeli ruhunun engin sesini.
Ele avuca sýðmayan çocuk vurdum duymazlýðýyla,
Nemalazýmcý coþkun neþesiyle,
Bakmalý geleceðe uzun uzun.
Mesela umudun zirvede,
Acýnýn en dipte olduðu hayaller kurmalý.
Dertten söz açýlmamalý,
Hele gözyaþý, yokluk, kötülük hiç uðramamalý evlere.
Tabi aþkýn da sevginin de aðýr bir asaleti olmalý,
Kýymeti düþmemeli ayaklar altýna...
Herkese mavi boncuk dagýtmamalý dil,
Bülbül gibi daldan dala konmamalý gönül.
Sevmenin de yiðitçe bir adabý olmalý.
Deðerli olmalý aþk,
Meze edilmemeli ruhu süflilere.
Eþyadan daha ucuz olmamalý insan,
Sevgiyi, ilgiyi, þefkati, saygýyý hak etmeli,
Sayýlý nefesi, ömrü boþa ziyan etmemeli.
Öyle bir yüreði olmalý ki insanýn,
Mevlana gibi gel demeli, tövbesini bile bozana.
Kýymamalý, yan bakmamalý hiç bir can, hiç bir cana.

Þirazesi kaymýþ çoðu þeyin,
Düþünüp anlayan var mý bilinmez.
Hisseden var mý olaný biteni,
Ve dahi aþký sevgiyi?
Perdesi ineceði güne kadar,
Aðýr aksak gitse de akacak hayat.
Zifiri geceler bazan güneþe dönüyor yüzünü.
Bekliyor, bekliyor gülümseyerek.
Bir çiçeði koklar gibi çekiyor ta derine.
Bir þeyler fýsýldýyor kulaðýna bilmem ki ne?
Gönlünden taþýyor aþk ve sevgi,
Þiir oluyor her þey sanki.
Titriyor dilden dökülen kelimeler,
Bilmem hangi mevsim taze, hangi ay hangi gün bayat?
Vedalar baþlýyor derin sessizlikle.
Ben kulaç atarken sahi sen nerelerdesin?
O vurdum duymaz hallerin yok mu,
Kahrediyor beni.
Asi bir fýrtýna gibi aniden kopuyorsun.
Ýçimden sessizce uðurluyorum seni.

Eylül 2022
Orhan Þentürk/Antalya




Sosyal Medyada Paylaşın: