Ey Yaratan! Hem var’ý, hem de yok’u. Ey Yaratan! Burnumda koku koku, Sanki içimde çiçek vermiþ kökü. - Ne olur- Bu ahvalimi gözlerimden oku. Ne siyahlar siyahtan ayrýlýyor, Ne beyazdan sýyýrabildim aký. Adý aklýmda, mýhlanmýþ bir çaký.
Ey fikirlerin en düþkün alçaðý, Ey veba karasý yalnýzlýk çaðý, Ey eksik örülmüþ heyûla aðý; Kalbim avcunda yanan bir çeraðý. Ya en uzaklarý yakýn et bana, Ya gözletme penceremden ýraðý. Bir kýþ sabahý vakitsiz gelmiþ ol, Kirpiðinde çið, saçýnda kýraðý.
Ey sen aþk tarihinin en ilkeli. Ey sen en devletli ve en ülkeli; Tut sana uzanan bu titrek eli. Yorgunsun, sararan yüzünden belli. Soðuk iklimler gibi sesin üþür. Bul yolumu, senin yoluna düþür. Yollar ki; uzak, ýssýz, engebeli. Ýkimiz varýz bu sevda çölünde. Sen bir Leylâsýn, ben Mecnun’dan deli.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oğuzhan Özağdaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.