On iki ön üç yaşında

On iki on üç yaþýndaydým ben
Ocaðýmýzda bazen aþ olmazdý bizim
Sobamýz yanmaz evimiz buz gibi olurdu
Tarlada çalýþýrdý benim babam bizim için

Yýlanlar girerdi evimize korkardým ben
Sonradan alýþtým korkmuyorum þimdi
Küçük ellerim titrerdi soðuktan
Kýþ günleri en zor geçen günlerdi

Hayallerim vardý geceleri kurduðum
Kitabým vardý sarýlýp uyuduðum
Okula gidemedim en büyük hayalim
Küçücük bedenimde dayanacak yoktur mecalim

Olsun pýrlanta gibi bir kalbim var benim
Zorluklara göðüs gerer güçlenirim
Belki birgün hayallerimi gerçekleþtiririm
Zengin olursam birgün eðer geldiðim yeri unutmam herkese yardým ederim

Evimize artýk yýlan girmesin korkuyorum
Korkumdan bazen aðlýyor uyuyorum
Ben zorluk nedir küçücük yaþýmda biliyorum
Tek hayalim okumak yýlan girmeyen bir evdir benim


Sosyal Medyada Paylaşın: