Yine soðuk rüzgarlar esiyordu, Karlý daðlarýn ardýndan kara bulutlar geliyordu, Mas mavi gökyüzünü esir alýyordu karanlýklar, Umutlar bir kayýk’a binip uzaklaþýyor du limandan.
Sokaklarýn gürültüleri sessizlikle buluþuyordu, Eski neþelerden, çocuk seslerinden eser yoktu, Hiç bir þey eskisi gibi deðildi aslýnda, Sonsuzluk iþliyordu içlerimize ve kopuyorduk hayattan.
En kötüsüde eskisi gibi kimse sevmiyordu, Buz tutan bir kalbi eritmek çok zordu, Kýrýlan umutlar geri gelmiyordu bir daha, Ve sevgiler böyle yok oluyordu. Sosyal Medyada Paylaşın:
C.Emir YÜCETAŞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.