Uzak bir mevsimin mavimtýrak çiçekleri, umut… Zaman mefhumu yok, kayýp bütün mekânlar. Asýlý durur kelimeler yaðlý urganlarda, Kör olan sesler bir çýðlýk! Sedasýz kulaklarda.
Güneþin kamere küsüþü; solgun simalarýn donuk bakýþýnda… Adý matem olan renkte gökyüzü… Katre, katre zifir süzülüyor titreyen tenime intihar eden bulutlardan… Ve sen geçiyorsun kefensiz yatýrdýðýn bu mezarlýktan...
Lokman POLAT
Sosyal Medyada Paylaşın:
LokmanPOLAT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.