Duvarda asýlý bir tabloya benzer hayatým; Bakarsýn ama, anlayamazsýn özümü, Üstad bunu çizerken ne düþünmüþ dersen? Ýyi dinle, unutma bu son sözümü.
Beyaz bir sayfa kadar temizdi yüreðim, Her gelen aþk diye bir þeyler karaladý, Ben sarmaya çalýþtýkça kanayan yaramý, Seviyorum! diyenler bir çizik daha attý.
Artýk inanmýyorum aþk’ýn masumluðuna, Güvenmiyorum artýk, hiç bir Allah kuluna, Küfretsem hakkýdýr gelmiþ ve geçmiþine, Olgunlaþtý yüreðim, gelmez artýk oyuna.
Ünsal Kýratlý / 20 Haziran 2015 / Ýstanbul Sosyal Medyada Paylaşın:
BySon Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.