-Kayda deðer ölümler yaþanmamýþ bir coðrafyaya yabancý kalýrdýk Züleyha.. ve sen ne zaman aðlasan bir uçurum gelir dururdu bakýþlarýma..yüreðimiz titrerdi züleyha uðurladýðýmýz her bulutun ardýndan..sonra pencereler örtülürdü, ýssýzlýðýmýza çekilirdik..
*
Islýk çalardý rüzgar suratlarýmýza savururken hazanýný sonbaharlarýn saçlarýmýzý ýsýtýrdýk hayaliyle ellerimizin ne sen bana ne ben sana dokunamazdýk Züleyha beraberken en çabukta yokluðuna alýþmýþtýk sýcaklýklarýn
günleri alýr terkisine çekilirdi güneþ hep umursamadan bizi ayný þehrin ayrý koðuþlarýna terk ederdi ikimizi alýþýrdýk buna da biz geceleri severdik Züleyha en çok ta geceleri geceleri ölürdük doðardýk her sabaha dumandan sararmýþ ellerle yazardým þiirlerimi sana tanýmadýðým ellerinle okurdun sen gözlerine bakamazdým akamazdým doyasýya durur yan yana dalardýk þehrin içine tarardý gözlerimiz çýkar çýkmaz tüm yollarý bu iklimimiz derdik bu bizim topraðýmýz hiç yabancýlýk çekmezdik ürkütürdü çýðlýklar güvercinlerimizi korkmadan giderdik en yüksek daðlara bile daðlara saygý duyardýk
þimdi daðlarda ben gibi yorgun küskün çaresiz gün devrilir dün gibi (ya sen Züleyha..?) ¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨
(II)
Fýrtýnaya tutulduk Gül gibi kurutulduk kahpe kucaklarýnda hayatýn, Unutulduk, Unutulduk..!
Eþkalimizi belirlemeye ömrü yetmez turnalarýn En çok onlar dokunmuþsa da yüzümüzün Kuzeyli esmerliðine. Çözemez heyecanlý bir çocuk bile Neden öldüðümüzü..
Þimdi yollar bana Sensizlik kadar alýþkýn Züleyha, Bu þehir güzleri hatýrlar oldu bizi Her sonbahar yýkanýr yaðmurlarla Alýrým üzerime resmini Kimliksiz ve asabi, vururum sokaklara bu bedeni Kimliðim sendin Züleyha Gayrýsýna Gayrýsýna ne lüzum.?
(Züleyha bir adanýþtý,kemerli avlulara yakýþan bir þadýrvan inlemesi ellerinde dualar fýrtýnalý gecelerde bir içe kapanýþtý..!) ¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨
(III)
-Sen acýlarýma gerili bir ince tetiktin ve ben o tetiði hiçbir zaman düþüremeyecektim..
bu yüreðe sende sýðarsýn dedim sen bir yüreðe sýkýþamam dedin Züleyha safra beynimdeydi yüreðimdekileri atamadým seni alýp o kuytulardan içime katamadým yokluðuna çatamadým Züleyha..
þimdi ise þehir ayaklarýmýn ucunda ne çok sakin herkes karýnca gibidir daha bu kentte nabzýnda okunur acýnýn hayat denilen -nabzýnda sen atmazsýn Züleyha..?
devleþir susmalar devrilirken bir hayat en çok yaðmurlar ýslanýr..!
buzdan heykelim erirken, ellerim nasýl uslanýr..?
*
akrep ölümü benimkisi dosta ihtiyaç duymadan düþmanýma saygýsýz uçurduðum o kuþ benim kopardýðým bütün güller geçtiðim sokaklar evler uyumadýðým geceler..üstü kapalý sövmeler dövülen yýpranan bu ruh kýrýlan bu kemik benim
sancaksýz rotasýz giden tüm gemiler bende batar krizantem gülüþlere sakladýðým suratýmda her savaþýn kaybedeni ,o uslanmaz asker yatar (ya sen Züleyha.. þimdi nabzýn nerde atar..?)
*
nice ölümlerle sýnadýðým bu hayatý sensizlikle deniyorum þimdi..
*
(Mecidiyeköy - 2002)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Timur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.