sessiz kýrýklarým vardý okþayýp baþlarýný.. kýrýkçýya götürdüm bugün.. kör bakýþlar saplandý kesiklerime sitemi olmayan kýrýklarým çoðu zaman sükunet hediye etmiþti bazen hiç bir þey getirmiþti kendiyle ne kadar büyük olmalý ki sükuneti veya ne küçük bak kendi saklandýðý sükutla kaybolacak görünmezlik kadar.. vazo ses çýkarýr da daðýlýnca parçalarý görürüz kýrýldýðýný oysa sessiz kýrýklarým vardý benim dünyayý kanatacak parçalarýný içinde saklayan ve çýðlýðýný susturan.. Ve görünmeyen.. meðer dedim kýrýkçýya bakarken.. görünen kýrýk deðil.. kuru gümbürtü, kesik parçalar.. siteme boyanmayýnca meðer.. oysa kýrýklarým görünmeliydi benim.. ruhum boyalý renkte sarýlmalýydý.... oysa ..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mona Rose Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.