Bilemediðin o kadar çok þey var ki mutluluða dair. Bu yüzden, bir hayal, bir düþ, ya da bir kâbus tu de geç!
Ne var ki biz, asla bulunmayacaðýz okyanus mavisi bir düþte. Düþmeyeceðiz Kafdaðý ardý masallarý gibi bir aþka! Dinmeyecek gözümüzde özlem sancýsý.
Kim bilir belki de korsanlarca yaðmalanacak yüreðindeki ben.
Elini duaya açtýðýn bir an çökecek üstüne gökkubbe. Durduracak sana meylik zamaný.
Sen, suçlamaktan vazgeçmeyeceksin mevsimleri. Belki de inkâr edeceksin zabýt altýna alýnmýþ akitleri. Ne baþlangýcý olacak acýlarýnýn, ne de bir sonu! Yýllarýn hesabýný veremeden, aðaracak saçlarýn. Solarken o pembe yanaklarýn, kulaklarýnda çýnlayacak senden kaçýþýn postal sesleri.
Ve kentler; Kuþatýlacak! Gökyüzünden karanlýklar inecek yeryüzüne. Girdiðin her sokaða hüzün yaðacak. Sessizliði göçmen kuþlarýn çýðlýklarý bozacak. Öksüz ve yetim bir çocuðun üþümüþ minicik avuçlarý, sana yangýnlar taþýyacak! Ola ki, ýsýnýr yüreðin! Ola ki, aþk ararsýn!
Belki de yýllar sonra dilinde kekremsi bir tat, ya da sebepsizce boðazýna düðümlenen bir hasret türküsü. Ýþte o zaman beni anlarsýn!
Efkan ÖTGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.