Yollar ve Yýllar...
Ne dostlar yitirdik geçmiþte bir bir,
Her biri canýmdan aldý da gitti.
Kimisi yoksuldu, kimi ekâbir,
Zamandan ýrayýp, sonsuzda bitti.
Hep safâ sunardý gönüllerimiz,
Çaresiz gördük mü ona koþardýk.
Hakka uzanýrdý þu ellerimiz,
Dertte, mutlulukta biz de coþardýk.
Adana, Karataþ, Karaisalý;
Sýmsýcak günlerde düþerdik yola.
Bazen cumartesi, bazen de salý,
En serin yerlerde verirdik mola.
Daðlarýn baþýndan denizlere dek,
Kýrlar ve yaylalar evimiz bizim.
Artar eksilmezdi kalplerde ahenk,
Yörük obasýnda serimiz bizim.
Motorlar inlerdi Gâvur Daðýnda;
Silifke servisi Adnan’ý bekler.
Iþýk’ý sorarsan; en genç çaðýnda
Namrun Yaylasýnda karda emekler.
Harley Ali Osman, tutulmuyor ki;
Beþ kiþinin gücü ona yetmiyor.
Harpten kalma mâlûl, satýlmýyor ki,
Zaten kime versen para etmiyor.
Jawa’lardan biri çoktan ondaydý,
"Ersen" adý hâlâ içimde tekler.
Karýsý Birsen’se hep yanýndaydý;
"Ersen" ilk fireydi, Fatiha bekler.
Adnan ekip baþý, Jawa’nýn pîri;
Hafta yedi günse, ikisi bizim.
Bürücek’te vardý bir evlik yeri;
Nurten býrakýrsa, ev hepimizin.
Tekir ve Pozantý yol uðraðýmýz,
Kývrýmlý yollarýn ilk fatihiyiz.
Sonrasý Çiftehan son duraðýmýz,
Çýkýlmaz daðlarýn ilki biziz biz.
Her pýnar baþýnda dudak izimiz;
Kar üstünde seken keklik olurduk.
Kartallar verirdi yolumuza iz,
Doruklara yolu ilk biz bulurduk.
Ne yollar eskittik yýllar içinde,
Zaman yolumuzu bir bir ayýrdý.
Motorlar yýprandý yollar içinde,
Kimini alan güç, beni kayýrdý.
Þimdi hatýralar sarar içimi,
Evvel gidenlere hâlâ yanarým.
Gün geldi, deðiþti hayat biçimi,
O güzel demleri buruk anarým.
Fatiha yollarým giden dostlara,
Gönüller bir ise; yol birleþecek.
Orda bakýlmýyor üste, astlara;
Toprakta çok çiçek var yeþerecek...
31.05.2013
Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.