Gün öyle bir acý öyle bir karanlýk ve soðuk ki, güneþi görmüyor gözlerim, sýcaðýný hissetmiyor bedenim. Ruhum inim inim inliyor. Zaman sanki durdu o ana kilitlendi geçmiyor. Ne kadar baðýrsam da çýðlýklar atsam da duyulmuyor soluksuz kalýp gitgide daha çok tükeniyorum. Çehremdeki o tebessüm dahi yok oldu. þunu çok iyi anladým ki bazen zaman her þeyin ilacý olmuyor daha da sarpa sarýp yokuþ aþaðý koyruluyor. Sýzlýyor yine yüreðim kalbim yaralý gözlerim fersiz ve sensiz. Geçmiyor bir türlü geceler karanlýk soðuk ve ürkütücü. Gözlerimden yaþlar yine süzülmeye baþladý. Herkes uykuda ama gün asýl þimdi iþlemeye baþladý benim için. Sebepsizce ruhumda ki korku ve kasvet bedenimdeki sýzý her zerreme kadar yayýlmýþ. Attýðým çýðlýklar sadece bir feryattan ibaret kaldý. Ýçimdeki neþe, mutluluk, sevinç ve huzur, hepsini aldýlar sanki kor ateþlerin içine attýlar. Yine olan aciz kalmýþ ruhuma dermansýz kalmýþ bedenime oldu. Yine yalnýz sensiz ve sessiz bir gecenin karanlýðýna býrakýyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf.ishak.ketmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.