Senden çektiðimi kimseler bilmez,
Derdin bini aþtý avare gönül.
Benimle olmasan ismin bilinmez,
Artýk bil haddini bîçare gönül.
Gör ki anlamadý kimse halinden,
Neler çektim neler senin elinden!
Kurtulmak ne mümkün elin dilinden,
Dökme figanýný aðyâre gönül.
Daðlara aðladýn, taþa aðladýn,
Ayaða aðladýn, baþa aðladýn.
Gerçekler yerine boþa aðladýn,
Dolaþtýn diyardan diyare gönül.
Gün oldu Ferhat’ça daðlarý deþtin,
Mecnun’un izinden sahraya geçtin.
Gerçeðe kanmadýn, hayâli seçtin,
Oldun evreninde seyyâre gönül.
Gâhi Kaf Daðýnda, bazen çöllerde,
Bazen þarký olup gezdin dillerde,
Birgün bülbül olur þakýr güllerde,
Kondun en sonunda gülzâre gönül.
Gülzâre kýþ düþtü, soldu yapraklar,
Sararýp solaný topraklar paklar.
Kýþ daha neleri baðrýnda toplar;
Düþersin ben gibi efkâre gönül.
Çok þeyler tükettik yolun sonunda,
Hancý da kapattý kapýyý handa.
Kimseler kalmadý önde, arkanda,
Git artýk, sen de git firâre gönül...
24.12.2017
Fatih-ÝST.
Enver Özçaðlayan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.