İçimdeki büyümeyen çocuk

Ben acýlarýn dibine gömüldüm
Sancýlar tuttu bedenimi yine
Düþünceler hiç uykular firar
Herþey baðlanýyor ya kadere
Zehirli çýngýraklý yýlanlar nerede
Önce dert oldu hasta oldum
Sonra aldým kalemi elime
Sitemkar bir sürü acý siir
Her kalemim acý her cümlem
Kahýr ve göz yaþý benimle
Müebbet bir yalnýzlýðýn içinde
Hatta yutkunarak iç çekerek
Tonlarca aðýrlýk
Aðýrlýk neydi sahi
O kahreden kimsesizlik
Hep buruk hep eksik
Hep bir çaresizlik
Hayata karþý hep tek hep yek
Yoktu kendimden baþka gidecek
Hicmi içten gülmez insan
Ben gülerken aðlýyorum
Þöyle aðýz dolusu gülsem
Sol yaným yapma
Güldüren de gidecek
Sonra bir þey oldu
Büyüdüm bir gece istemeyerek
Emeklemeden yürümek
Bu olsa gerek
Þimdi suskun bir yürek
Güvensiz isteksiz
Kendim kendimi çekerek
Hatta ve hatta hýrçýn öfkeli
En sevdiklerim den vuruldum
Sol yaným aðýr
Bir mezarlýk dolusu
Hükmen Maðluptum
Yetim öksüz kimsesizlik
Hani büyüdüm ya
Kocaman kadýn oldum
Ah bilinmezlik ah yanlýzlýk
Boþalýr ya göz yaþlarým
Gece vakti, þuursuz
Herkes çekilmiþ bir köþesine
Þimdi odamýn
Ölmeyi bekleyen
Ýçinde o masum çocuk
Dizleri karnýmda
Üstüne acýlarý yorgan diye çekerek
Sessizce aðlayan büyümeyen
Kocaman bir kadýn çocuk

Sosyal Medyada Paylaşın: