henüz açmamýþ fecir vaktinde saklý o sýr
alaca vaktinde sabahýn
beynim karmakarýþýk düþmüþ avuçlarýmýn içine
þimdi düþünüyorum da
gün yüzü görmemiþ hayalleri
muhtemelleriyle
neden kurdum
ömrümün sonuna kadar sözüme sadýðým
mazi ile atinin birbirine tutunduðu köprüler inþa etmek adýna
hayatta hiçbir mücadeleden kaçmadým
kimi zaman kaldýðým gecekondu odasýnda
titrek ýþýk altýnda muhtemelen
kimi zaman para olmadýðýndan öðünlerimi geçiþtirdiðim de
alevleniyor hayallerim
ayrý geceler þimdi ayný þarkýyý söylüyor
karanlýðýn rengi deðiþiyor muhtemelen
sözler kayboluyor dizelerde
ýþýk hýzýyla aþýlýyor tüm ölçüsüz mesafeler
sadece bir ses ve ýþýk gösterisi deðil bu
yürek fotoðrafýmýn ta kendisi
birisi indirmeden þalteri
ne yazýyorsa defterde
okuyorum
korkuyorum bir gün silinip gitmelerinden
karþýma çýkan engeller beni durduramadý
hayatý sevdim
ve sevgi adýna çalýþýp durdum
hep dostlar kazandým muhtemelen
ardýmda
bizi hayýrla yad edecek nesiller býrakmak adýna
ey gönül anlamam hiç meskenetten
davran artýk hayatýn arkasýndan durma, koþ
mahvolursun bir dakikan boþ geçse
menziller yorgun sen bimecal
belki de yok muhtemelen
ne ettiysen hayal
ben mi unuttum yoksa
zihnimin üzerinde anlatýlmaz aðýrlýðý
yoksa bir düþ mü
bilemiyorum
bazen rüyalarda yaþadýðým hal gibiyim
kaçmak isteyip kaçamazsýn ya hani
konuþmak isteyip konuþamazsýn ya
düþmek istemeyip düþmek gibi
aðýr, acýlý sancýlý, sýkýntýlý
dilsiz ve çaresiz
þu vakit
albümdeki resimlerden birinde durgun bir göl
göl, etrafýnda yükselen daðlarýn görüntüsü
bir ayna gibi yansýtmakta
üst tarafta pamuk beyazý bulutlar
gökyüzünü süslemekte
engebeli ve çýplak daðlar
yaðmur yaðmakta
daðýn eteklerinde köpüklü bir þelale çaðlamakta
derken
kayalýklardaki çatlaktan çýkan minicik bir çalýlýk
çalýlýðýn üstünde anne bir kuþ
kanatlarýyla örttüðü bir kuþ yuvasý
sertçe akan suyun orta yerinde huzur
en çetin vakitlerde
yüreðe sükun eden
þekiller de manalar gibi birbirine karýþmýþ
içimde ateþ üstüne ateþ kaynarken
biçimden biçime girerken
sýrtýmda ateþ örtüsü
alev alev muhtemelen
alevlenmiþ içimde ki cehennem
ateþ kendi iç kalesinde mevzilenmiþ
saklanýrken sessizlik
son senfonisinin son perdesinde
bana yaþamý anlatýyor muhtemelen
þimdi içerde birinin hýçkýrýklarý
akrebin çevirdiði ilk sayfada
görünmeyen satýrlarda
hep istenmeyen sözcükler
soðuk, karanlýk, kasvetli þeyler
ýslanýyor yaðacak yaðmurlarla
yarýn ve sonrasý...
sessizlik oluyor
gece oluyor muhtemelen
kentin sahilinde
kaybolan duygularýmý arýyorum
yürek zindanýndan çýkýp
henüz okunmamýþ bir þiir yazýyorum
dünyanýn bilinmeyen koylarýnda yakamozlarla beraber
týpký doðan günün ilk vakti gibi üryan
göklerin içinden ýþýklar düþüyor
altýn sarýsýna boyanýyor tüm cihetin rengi
ürperen yýldýzlar göz kýrpýyor
dikiliyor karþýma
aynada ki suretim
kör kuyulara devriliyor sözler
baþým önde, gözlerim yerde
sesim titrek
baþka izahý yok muhtemelen
denizin altýnda ki nefessizliðin
serin kumlar üstünde çaresizliðin
yosun kokusu doluyor içime
kayboluyorum
redfer