Kalbimin tahtýna serpilen aþk kelamý
köhne yüzüme vurur ayrýlýklarý
mermer taþlarýn üzerine
dökülür dokunduðum her yaprak
Düþlerinde vurulduðum þehirler
yayar ölüm kokusunu burun deliklerime
ne çok is kokuyorum
bir bilsen
Oysa
gülümsüyordu caddeler boyu
Ihlamur çiçekleri
ki! bir çiçek gülümsediði vakit
gamzelenirdi
yüzümün kýyýsýnda adýn
uçurumlar olurdu
her seferinde yüreðine düþtüðüm
Her gece d’eþilen baðrým iniltilerle sallar firakýn beþiðini
ki!
yitirdim mutlu aþk masallarýný
karanlýða çaputlar baðlayýp
ekmeðin kokusunda aradým
sesinin yanýk ezgilerini
Oysa tek bir cümle yetiyordu anlamaya
esmerliðinin bozkýr yangýnlarýný
Adýný sustuðum aynalarda
suretim yabancýydý gözlerinde
oysa
örtecektim bütün esmerliðimi beyazlýðýna
yüzüne bir gülümseme iliþtirecektim
kaybetmeseydim
gençliðimi varoþ sokaklarda
Ay bulanýr karanlýðýn baðrýnda
birer birer yitirir güzelliðini çiçekler
ve yollar taþýr gürültüsünü þehrin
bir sen geçmezsin bir sen
kalbimden bir milim öteye
bir sen çocuk kalýrsýn
benim çocuk yüreðimde
n’olur sende gitme
Acýnýn kitabý deðil sayfalarý geçtiðimiz
Güneþ esmer vuruyor yüzümün kýr’asýna
titriyor gökyüzü akþamýn utancýndan
þehir uyuyor
yeryüzü dýþýma sýðmýyor öyle soðuk
Gizem Ýlker
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.