BİLEMEZSİN

Merhaba gökyüzüm
Umudum, gülen yüzüm
Bu gece yine sensizliðin sancýsý düþtü baðrýma.
Ve ben her zamanki gibi vuslat duraðýnda bekliyorum.
Kaç zaman oldu geçmedin bu duraktan.
Gözlerim yollarda,kalbim hasretinin
bilmem kaçýncý gecesinde sabahlýyor pencere kenarýnda,
yýldýzlarýn arkadaþlýðýnda.
Sevdan içimde alevlenemeyen bir kor,közden bir diyar.
Nasýl anlatayým bu derdi sana yar.
Anlatsam da anlar mýsýn ki
Bu aþkýn gönlümü,kýzgýn mil misali daðlayýp,
dermansýz dertlere sürgün ettiðini.
Bilemezsin yokluðunun rüzgarýnda savrulan
kuru yaprak misali ordan oraya sürüklendiðimi.
Yakýþýyor mu sana Albatros’um,
döneceðim deyip yýllarca beni sensizliðe mahkum etmek.
Yakýþýyor mu sana beni bu sevda belasýna düþürüp
tek baþýma koyup gitmek.
Dön artýk ne olur,
gün geçtikçe derinleþen bu yaramý iyileþtir varlýðýnla.
Gel ne olur çek al beni çaresizlik ülkesinden.
Gittiðinden beri kýþ bütün mevsimlerim.
Anlasana sensizim,kimsesizim.
Yaþam ile ölüm arasýndaki o ince çizgide gidip gelen bir avareyim.
Gel hasretim,sensin tek merhemim.
Gel de hayat bulsun bedenim.
Beklenmedik bir anda çýk gel.
Atacama Çölü gibi
rengarenk çiçeklerle kaplansýn yüreðimin yeryüzü.
Özledim be özledim daha nasýl anlatayým,
nasýl tarif edeyim bilmiyorum.
Çýk gel ansýzýn,dön geç olmadan.
Dön artýk geç kalma.
Gelmezsen eðer bilesin ki,
bu sevdanýn cenaze namazýnda
olursun ön safta, bunu sakýn unutma!
AYTEN DEMÝREL

Sosyal Medyada Paylaşın: