Zincirlerin kesip parçaladýðý aðrýlý bileklerim, Sabun gibi hayatýmý tutamýyordu parmaklarým, Hep bir eþyaydým, Ne denli çirkin dursam da masalarýn üstünde, Çekmecelerde, tozlu bir þekilde, Hiç sevilmedim. Ýnsanlar kendilerine hayalî þehirler kurdular; Merkezlerinde kendileri, Hiç bulunmadým.
Karanlýðýmdan yükselen o bedbaht ateþler, Varlýðým yandýkça biriktirdiðim küller, Hiç söndürmedim, Gücüm de yetmezdi zaten, Bazý durumlar o kadar aþikâr; Hiç yeltenmedim. Bu kadar bezmiþlik, tükenmiþlik, Kamburlu, boynu bükük gidiþata raðmen, Hiç pes etmedim! Fakat hiç es vermedi darbeler, Yýkýlýþlar, dökülüþler, Terlerimi kaynatýp haþlýyorken beni alevler, Hiç yel esmedi, Havlular hep yerdeydi zaten, Hiç kaldýrmadým. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.