Dağılmışım ben
Düþüncelerim allak pullak
elimde ayaðýmda prangalar dilimde kilit
vicdanýmýn sesi gittikçe hafifliyor
ne yapacaðým Yarap
yardým et bana ve herkese
Aklým karmakarýþýk
sevincim kursaðýmda bekliyor
yýllarýn hýzýna yetiþemedim koþup gittiler
halim nice olacak ey Halik
acý bana ve hepimize
Akýl mantýk perme periþan
kiþisel geriþim damarlarýma yayýlýyor
akþam sabahý yakalýyor sabah
elim sende diyor kaçýyor
ne zaman büyüdüm ben Yarabbi aklým ermiyor
Duygularým paramparça olmuþ
hislerim derin dehlizlerde kaybolmuþ
arkadaþým dostum bildiklerim
bir düþman olmuþ
yönümü buldur Allah benim gibi olanlarýn her birine
Gülümseyiþlerim aðlamaktan beterdir
iyimserliðim on beþ yaþýmdan kalma eðreti elbise ruhumda
terk etti beni tutunduðum deðer verdiðim hatýralar da
Ey Zülcelali vel ikram
kovulanlardan eyler misin diye korkum
Bir köþeye atýlmýþ
yetmiþ seksen seneyi devirmiþ minik komidin
bir þekerlik eskimemiþ kepçe kullanýlmaya kýyýlmadan saklanmýþ kaþýklar
annem kokan iki iþlemeli elbise ve çocuðumun bebeklik elbiseleri
ilkokulda yaptýðým kurþun kalemle çizilmiþ bayram resmim
Hatýralarýn canýmý acýtmaya baþladýðýný
sarý çiçekleri ve gelincikleri seyahat esnasýnda izlerken
dokunamadýðýmda anladým
týpký giden anneme babama abime ve diðerlerine
çok özlediðim komþu teyzelere dut aðacýna kiraza dokunamadýðým gibi
Geleceðime ambargo koyanlar kim
niçin adýmlarýmý çekiyor birileri boyuna
býrakýn tutmayýn yönetmeyin yöneltmeyin istemem
verin çok önceden kaybedilmiþ hürriyetlerimin tümünü
alýn oyuncaklarýmý
Daðýlmýþým ben
topluyorum tek tek geçmiþin karanlýðýna dalýp
ellerimi kanatarak zaman kýrýklarýmý
kalabalýklara atýyorum þen kahkahalarýmla ve sahte sevinçlerimle yalnýzlýklarýmý
alýn ey zalimler iyilik maskelerinizle yaptýðýnýz kötülükleri baþýnýza çalýn
Artýk gülmeye zorlamam kendimi sevmeye de iyi bir insan olmaya da
huzursuzluðumu yumuþacýk bir kedi gibi basýp baðrýma
aðlayarak kahkahalar atacaðým
gözlerimden fýþkýrsýn yapýlan haksýzlýklarýn acý biberleri
hastalýðýmýn þifasý bendedir yalarým yýllanmýþ kan revan yaralarýmý
Çakralarýmý açtýlar esnedim genirdim
bir parça serotoninle neþelendim
durduramadým gülmelerimi deli deli baðýrdým adeta anýrdým
sonrasý utanç mý piþmanlýk mýydý bastýrdýðým öfkemle çýkan lakýrtý
sonra ruhumda vicdan kýrbacýmýn kan ýrmaðýný dalgalandýran þakýrtý
Daðýlmýþým darmadaðýn olmuþum ben
bir tek ben miyim böylesine daðýlan böylesine üzüldüðünü belli etmeyen
içi dýþýna yansýmýþ diyorlardý ya sus konuþma diyorlardý ya
artýk bahsetmiyorum kendimden
anlatsýnlar günler geceler boyu acýlarýný can acýtan hatýralarýný yeniden yeniden
Daðýlmak kiraz çiçeklerince olsaydý
yeryüzüne daðýlmayý isterdim elbet
tüm insanlýða bir ilaç bir deva bin neþe daðýtýrdým hemen
güller açtýrýrdým sokak aralarýnda beton direkler yerine
sümbüller serperdim kaygýlý insanlarýn yüreklerine
Daðýlmak bir þelalenin
damlacýklarýnca olsaydý
bütün sokak hayvanlarýný
alýrdým himayeme korurdum
insan denen güzel canavardan
Kaburgalarý sayýlan
tek bir köpekcik kalmazdý
açým diye yalvaran kedicik bulunmazdý
su verir tedavi ederdim okþar severdim
kimileri gibi huylanmazdým tiksinmezdim
Daðýldý bin parçaya
bölündü ruhumla birlikte
kalbimin saf tertemiz dilekleri
gün ýþýðý gibi olsaydý þayet daðýlmak
çaðýrýrdým yanýma bütün ipek kanatlý melekleri
Derdim ki
þu bulutun güzelliðine bakýn
arýndýrýyor sanki kapkara yürekleri
gökyüzüne uçar uçar en yükseklerden
serperdim yeryüzüne mutluluk ekmekleri...
Gülhan Çeliktaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülhan Çeliktaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.