DÜNYAYI GÖRDÜM DÜŞÜMDE

Dün gece düþümde dünyayý gördüm.
Kör cellat papatya seviyordu, rengini bilmeden.
Kýrk bir derece çöl topraðýndaki
asker mermi yaðdýrdý rastgele.
Mermilerden mavi ýþýk yayýlýyordu gökyüzüne.
Yalým yalým mavi, kýrmýzý, yeþil, sarý havai fiþekleriydi.
On yedisinde ceylan bakýþlý kýzlarýn kirpiklerinde, ardýç kuþlarý vardý.
Sevgililerine uçuyorlardý.

Deniz atölyelerinde istiridyeler çalýþýyor.
Sedef renkli inciler yaptýlar,
Ceylan bakýþlý kýzlar ak gerdanlarýna taktýlar.
Alaca karanlýkta, veya güneþ tam tepedeyken
Rüzgar hýzýyla koþan Arap atlarý zulüm, acý ve ölüm çiçekleri daðýtmadýlar.
Bulvarlarda sarhoþ eden bir koku, hanýmelleri, hindibalar, ýhlamur aðaçlarý ,...
Yaðmur sonrasýnda, cömert kokularýný salmýþlardý.
Yoksul varsýl ayýrmadan eþit bir þekilde.
Dün dünyayý gördüðüm düþte.

Bir kadýn, bir ana gördüm.
Ýnce, uzun ve yorgun parmaklarýný açmýþ gökyüzüne.
Hiç bir tanrýya muhtaç olmadan dua ediyordu.
Ölü çocuðuna sarýlan yoktu onun dualarýnda.
Canavar diþlerini bileylemeden, öylece baktý bir zaman.
Belki de yaptýðý zulümleri düþünüyordu utanmadan.
Ne çýð, ne madende göçük, ne de soysuz bir yangýnda ölen bir çocuk yoktu düþümde.
Herkes neþeli, herkes yorgun ve mutluydu.
Zulüm, korku, açlýk, savaþ bilmiyordu insanlar.
Açmak istemedim gözlerimi.
Kuruldu kurulalý dünya böyle deðildi.

Ömer Yalçýn
16/05/2022











Sosyal Medyada Paylaşın: