Gitmeliyim bu şehirden…

ne zaman bir yol bulsam kendime,
bir daha geriye bakmadan kaçmak istesem,
koca daðlar çýkar önüme…

kaçýp kurtulmalýyým, tüm duygularýmdan
bir yabancý gibi dolaþmalýyým þehirde
ve her þeye veda etmeliyim…
parktaki aðaca, kuþlara, çocuklara…
ben buraya ait deðilim…

ebruli bir akþamda
aþkýn çocuksu yüzünü okþamýþtým oysa
o zaman benimdi sanki her þey,

þimdi zaman deðiþti,
kaldýrýmlar kalabalýk olsa da
her þeyde koyu bir yalnýzlýk …
kuþlar, çocuklar, aþklar
yalnýz artýk…

parktaki son aðaç da ölmek üzere,
yabancý bahçývanlara aldanmýþ bir bir
ve kokusunu yitirmiþ bütün çiçekler

daðlar, çýkmayýn artýk önüme
naylon çiçeklere gül diyemem ben,
gitmeliyim bu þehirden…
mavi bir sessizlik uzakta beni bekler
ben buraya ait deðilim…



Sosyal Medyada Paylaşın: