öyküsü hüzünlü
siyah saçlý dað kýzý eminenin
hep bahar yaðmurlarý beklemekle geçerdi ömrü
bir yýðýn düþüncenin kördüðüm olduðu yerde
yüreði kanardý ince ince
ýslak gözlerinde hep bir düþ
dað ucundan yeni çýkan her güneþle
nice hayaller kurardý
uçsuz bucaksýz bozkýrda eðersiz at sürmeyi bekleyen yazgýsý
hep emineyi çaðýrýrdý
avutmaya çalýþýrdý kendini gözünden akan yaþlarla
uzaklara, aðaçlarýn tepelerine bakýp dururdu
sanki oralarda bir yerde birileri vardý
hasretle yolunu gözlediði
ana özlemi kor ateþ gibi yakardý yüreðini
yanardý nar-ý cehennem gibi
yalnýzdý
sertti, huysuzdu
kafasýnýn dikine gider
kimseyi dinlemezdi
boyun eðmezdi
asiydi,hýrçýndý,dik kafalýydý
kurban edilmiþlerin önsezisi sayardý ruhundaki fýrtýnayý
gece uykularýný satýr satýr bölerdi kimsesizliði
havalar ýsýnýnca
topraðý kazarak tütsülerdi
ardýndan bir toz bulutu kaldýrarak tarladan dönerdi
arkýn üstünden atlayýp koþa koþa avluya dalar
sarýlýp öperdi yaramaz kedisini
kucaklardý biricik dostu yaþlý çomarýný
çok, güzeldi
uzun boylu, incecik yabani bir goncaydý
ipek saçlarýný örerdi sýmsýký
boynunun iki yanýndan sarkýtýrdý
beyaz yazmasýný baðlardý baþýna
esmer tenine o beyaz yazma nasýl da yakýþýrdý
gülümsediðinde inci gibi diþleri
parýldardý ýþýl ýþýl
bahardý kiraz mevsimi
ondan gözleri hep kýrmýzý kanardý
kýrkikindi yaðmurlarý yaðardý üzerine
sýrlarý uçuþurdu mavi mavi
her nefesiyle karýþýrdý kýrýlgan göðe
koþardý içinde derbeder bir asilik
severdi türkü söylemeyi
mýrýldanýrdý o aðýt kokan acýklý türkülerden
hüzün dolu sesiyle sevdaya tutuþurdu
köyün yiðitleri
onu duyunca büyülenirdi herkes
gönlü suskundu
onunda bir sevdiði vardý elbet
kendisinden baþka kimse bilmezdi sevdasýný
efkarýn en koyusunu yaþardý
dile getirmezdi aþkýný
yüreðinde esen rüzgarla
kül gibi savurup atardý en kuytusuna
baþýný geriye atar, çalýmlý çalýmlý yürürdü
tedirgindi gülümseyiþi
gün boyunca kasvetli bir bulut gibi sýkýntýlýydý içi
aðzýný açýp tek kelime söylemezdi
gülmezdi de
alýp baþýný giderdi uzaklara
dönüp ardýna bakmadan
uzun uzun güneþin batýþýný seyrederdi
her þeyi unutup
orada, ýrmaðýn öte yakasýnda
bozkýrýnýn sonunda,
bir tandýr gibi alev alevdi yaz güneþi
daðýnýk bulutlarý kýzartarak
alacakaranlýðýn gölgelerine bürünmüþ mor bozkýra
son ýþýklarýný saçarak aðýr aðýr batardý
uzatýrdý ellerini ona dokunmak istercesine
bir mucize yaþanýrdý hep
hayranlýkla batýþýný seyrettiði güneþ
yüzüne dokunurdu
aralýk dudaklarýnda bir gülümseme
anasýný görürdü solan güneþin ucunda
içini çekip sonra
acýklý bir bozkýr türküsü tuttururdu
susardý koca alem
yüreðinden geçenler, ses olur yankýlanýrdý
batýp giderdi güneþle beraber
hiç kimse bilmezdi yanýk türkülerde neler söylediðini
biteviye matem taþýrdý fýrtýnalarý
bir çýðlýkla uyanýrdý gecenin koynunda
anne kabuslu rüyalardan
kalbine inerdi her sýzý
ciðerinin yaralý köþesinde
aðzý bulut kokan yaðmur damlacýklarý
karanlýðýn ýssýzlýðýnda çiselerdi
tek tek
her sabah güneþin doðuþu hep rahatlatýrdý onu
mutlu kýlardý
baþýndan beyaz yazmasýný çýkarýp
buðdaylarý baþaklanmýþ bozkýrda
iki yana açardý kollarýný
eteðini savururdu rüzgar
içindeki bütün sýkýntýlar uçup giderdi
her esintiyle
deeh deyiver gitsin derdi hep
dað kýzý,
yaban goncasý emine
redfer