aþk, bacayý sarýnca kalp evimizde
gözlerin can verirdi bakýþýma
perdeleri ellerinle çekerdin geceye
su sýzmazdý aramýzdan
yataðý bulduðu an’
sokaklar loþ
lambalar uykulu
söz biter
sükut liman olurdu
sarýlýr sarýlmaz renklenirdi
kurduðumuz o siyah beyaz düþler
esrarý çözünce kulaðýna fýsýldadýðým sýr
ölü kelebekler uyanýrdý usuldan
inip kalkan göðsünde
hani zamandan muaf bi’mekanda
þeytan, tüyünü üflerdi ya nefesin
mumlarý söndürürken tanrý
þehvete teslim olurdu nefsin
aþk
bacayý sarýnca
tüterdi bir þekilde
geceyi ateþe verir
sönerdik küllenince..